Uit Zwitserland

Deze trekzakspelende meneer komt uit Brienz in Zwitserland. Op straat gekocht. Gemaakt van hout en 25 centimeter hoog. Hij staat bovenop de vitrinekast waar het kleinere spul in staat. Hij is mooi gemaakt; kijk naar die ogen, dat pluimpje op z'n mutsje en die band bij z'n linkerhand. 

Meer trekzakpopjes uit de verzameling zien? Klik op Trekzakbeeldje bij Labels, onder dit berichtje te vinden.

La valse magnétique

Uit de verzameling trekzakbeeldjes, deze spelende jongen en dit dansende meisje. 

Meer trekzakpopjes uit de verzameling zien? Klik op Trekzakbeeldje bij Labels, onder dit berichtje te vinden.

Marie Laforêt - La tendresse (Audio Officiel)

Nog een la Tendresse, deze keer door Marie Laforêt.

On peut vivre sans richesse 
Presque sans le sous 
Des seigneurs et des princesses 
Y en a plus beaucoup 
Mais vivre sans tendresse 
On ne le pourrait pas 
Non non non non 
On ne le pourrait pas 

On peut vivre sans la gloire 
Qui ne prouve rien 
Être inconnu dans l'histoire 
Et s'en trouver bien 
Mais vivre sans tendresse 
Il n'en est pas question 
Non non non non 
Il n'en est pas question 

Quelle douce faiblesse 
Quel joli sentiment 
Ce besoin de tendresse 
Qui nous vient en naissant 
Vraiment, vraiment, vraiment 
Le travail est nécessaire 
Mais s'il faut rester 
Des semaines sans rien faire 
Hé bien, on s'y fait 
Mais vivre sans tendresse 
Le temps nous paraît long 
Non non non non 
Le temps nous paraît long 

Dans le feu de la jeunesse 
Naissent les plaisirs 
Et l'amour fait des prouesses 
Pour nous éblouir 
Oui mais sans la tendresse 
L'amour ne serait rien 
Non non non non 
L'amour ne serait rien 

Quand la vie impitoyable 
Vous tombe dessus 
On n'est plus qu'un pauvre diable 
Broyé et déçu 
Alors sans la tendresse 
D'un cœur qui nous soutient 
Non non non non 
On n'irait pas plus loin 

Un enfant vous embrasse 
Parce qu'on le rend heureux 
Tout nos chagrins s'effacent 
On a les larmes aux yeux 
Mon dieu, mon dieu, mon dieu 
Dans votre immense sagesse 
Immense ferveur 
Faites donc pleuvoir sans cesse 
Au fond de nos cœurs 
Des torrents de tendresse 
Pour que règne l'amour 
Règne l'amour 
Jusqu'à la fin des jours

La Tendresse

La Tendresse door Bourvil. Nieuw project.

Het meisje met het strikje

Nog maar weer eens een object uit mijn niet al te grote trekzakbeeldjes verzameling. Dit is kwaliteitskeramiek van een meisje met een strik. Ze heeft publiek aan een kitten. Het is een Goebelachtig beeldje, maar er staat geen Goebelstempel op. Wel een lieverdje van Goebel formaat.

Ik heb twee van deze. Hoe dat zo is gekomen weet ik niet meer, maar ik heb ze. Op Vraag & Aanbod Ameland staat de ene te koop. Voor de liefhebber. Klik hier voor de advertentie en nog twee foto's van dit leuke stel.

Meer trekzakpopjes uit de verzameling zien? Klik op Trekzakbeeldje bij Labels, onder dit berichtje te vinden.

The Wellerman

Sinds dit voorjaar spelen Adé uit Leeuwarden en ik regelmatig samen. De ene keer in de stad en de andere keer op het eiland. The Wellerman hadden we nog nooit samen gespeeld. Hij komt helemaal niet zo raar uit de trekzakken.

We hadden het er nog over dat trekharmonicaspelers vaak zo serieus kijken bij hun spel. Daar probeerden we wat aan te doen.

Gepetto

Gepetto

Omdat ze zo leuk zijn, zet ik hier nog een trekzakbeeldje uit de kleine verzameling. Het is Gepetto uit de serie Pionokkio, gemaakt van een zacht soort kunststof, iets rubberachtigs. Prachtig beschilderd en met een echte Gepetto-uitdrukking op zijn gezichtje en een heus houtbewerkersschort voor.

 

Dat het een enthousiaste trekzakker is kun je wel zien aan hoe hij de balg uitrekt tot het maximum; Gepetto houdt van hard en heftig.

Ik vind hem leuk, dit poppetje.

Meer trekzakpopjes uit de verzameling zien? Klik op Trekzakbeeldje bij Labels, onder dit berichtje te vinden.

Kwik, Kwek en Kwak

Kwak met de trekzak

In de vitrinekast staan Kwik, Kwek en Kwak en een van de drieling heeft een trekharmonica in de handen. De blauwe pet zou Kwak moeten zijn.

Kwik, Kwek en Kwak heten in andere landen heel anders. Kijk maar:

In Denemarken heten ze Rip, Rap og Rup.

In Duitsland zijn het Tick, Trick und Track.

In het Engels worden de drie eendjes Huey, Dewey  and Louie genoemd.

In het Fins gaan ze als Tupu, Hupu ja Lupu door het leven.

In Frankrijk zijn het: Riri, Fifi et Loulou.

De Italianen spoken van Qui, Quo e Qua.

De Noren hebben het over Ole, Dole og Doffen.

In Argentinië zegt men Huguito, Dieguito y Luisito.

En in Zweden zijn het Knatte, Fnatte och Tjatte.

Hoe het ook zij, de drie staan bij mij in de kast, jaren geleden gevonden in een curiosawinkeltje.

Meer trekzakpopjes uit de verzameling zien? Klik op Trekzakbeeldje bij Labels, onder dit berichtje te vinden.

Carel Kraayenhof

 

Carel Kraayenhof staat vandaag met een dubbele pagina in de Leeuwarder Courant. Eigenlijk ter ere van de 50ste verjaardag van Máxima en in herinnering roepend hoe hij met zijn bandoneon haar met het nummer Adiós Nonino tot tranen toe beroerde. Mooi verhaal over hoe één optreden een omslag in zijn leven teweeg heeft gebracht en een ode aan de tango en de trekzak.

Gevelreiniger en trekzak

Wiltink Gevelreiniging

Begin mei reed er een busje met aanhanger voor. Op het busje de tekst Wiltink Gevelreiniging. Twee dagen sportte er een man om mijn huisje, die de gevel ontdeed van zijn oude verflagen. Het was Wiltink en ik weet nog steeds niet wat zijn voornaam is. Op Internet kom ik niet veel gewaar, al is er wel een B & G Wiltink in de gevelreiniging branche. Laten we het op Bert houden. Bert kwam af en toe binnen via de achterdeur. Daar liet hij dan zijn besmeurde laarzen staan en overall liggen, om tamelijk proper aan de tafel te gaan zitten voor een bakje koffie. 
De laatste dag was hij op tijd klaar en kon hij zelfs een uur eerdere boot terug naar huis halen. Thuis was in de buurt van Hardenberg, dus nog wel een eindje rijden.

De muziekstandaard

Hij zocht me voor een laatste overleg en deed de deur naar de kamer open. Dat deel van het huis kende hij inmiddels. “Ik zit hier”, sprak ik, “in mijn werkkamer!” In dat deel van mijn niet zo heel erg grote huis was hij nog niet geweest. Hij stapte mijn werkkamer binnen en als eerste viel zijn oog op de muziekstandaard. “Wat maak je voor muziek?” wilde hij weten, alvorens over te stappen op het overleg waar hij eigenlijk voor kwam. “Ik speel trekharmonica,” vertelde ik. “Laat eens horen!” zei hij meteen. Het was meer een commando dan een vraag. Een commando uit enthousiasme, dat kon ik er wel uit opmaken. Ik pakte mijn CF trekzak uit de bedstee. Die had hij niet kunnen zien staan, want ik heb de deuren van de bedstede altijd gesloten. Mijn trekzakken staan daar keurig op een brede plank. 

In de bedstede

Ik speelde 'La mal aimable’ voor hem, een stuk dat ik uit het hoofd kan spelen. Dan hoefde ik niet zo met papieren te rommelen. Bert vond het geweldig en vertelde daarna dat hij Steirische harmonica speelt, een vierrijer. Hij speelt samen met andere speelmannen en speelvrouwen en treedt ook regelmatig op. Ook is hij abonnee van Klank. Daar heb ik wel eens in geschreven, over trekharmonica avonturen het eiland betreffende. Het was hem niet opgevallen, maar als ik weer eens een verhaal voor Klank heb, over de trekharmonica op Ameland, dan weet ik dat Bert van Wiltink Gevelreiniging het ziet. De gevel is trouwens prachtig mooi gereinigd. Hij wordt straks weer wit en vanachter het raam rechts naast de voordeur klinkt de trekharmonica. 

 

Looky Lion

Wat je al niet beleeft als je voor samenspelen op de trekharmonica naar Leeuwarden reist.

Looky Lion

Zo af en toe maak ik een reisje naar Leeuwarden. Een niet noodzakelijke reis, moet ik er eerlijkheidshalve bij zeggen. In de stad heb ik een speelmaatje voor de trekharmonica opgeduikeld en nu spelen we om de twee weken samen, of met z’n drieën als er nog een Leeuwarder trekzakspeler aanschuift. Eigenlijk is het een wél noodzakelijke reis, want dit soort dingen werken het wegzakken in een diepe coronadip tegen.

Voorafgaand aan het spelen (in een geweldig huis in een voormalig ziekenhuis, het oudste deel van de stad – alleen dat al) bezocht ik de markt op het Zaailand. Het was er heerlijk niet zo druk. Voor de kraam van de Lijnzaadfabriek stond ik plots oog in oog met een wat haveloos uitziende man met een stapel witte papieren in zijn hand. Of dat ik ook een gedicht van hem wilde kopen. Dat wilde ik wel, maar we hebben tegenwoordig geen muntgeld meer in de portemonnee. “Ja, dat hoor ik wel vaker,” zei hij. 

De hele column is hier te lezen.

Mark Söhngen Digitrek 29: The Wellermen

Mark Söhngen doet even voor hoe je de Wellerman op de CF trekharmonica kunt spelen.