Tweede jaar Westerlaan 8

Ze staan weer, de trekharmonica spelende engeltjes. Het lijkt een oneerbiedige plek, in het kleinste kamertje van het huis, maar dat is het geenszins. Hier kom je elke dag wel een paar keer en dan is er telkens weer te genieten van de engeltjes van hout, keramiek, brons en zelfs van houtsnippers in een een walnoot. 

De trekzak spelende boertjes hebben even rust. Die mogen na de jaarwisseling weer aantreden. 

Meteen het kleinste kamertje maar even een flinke schoonmaakbeurt gegeven. Is dat ook weer klaar.

Het kleinste kamertje

Het was een raar jaar, van eind oktober 2019 tot eind oktober 2020. Niet alleen vanwege corona met alle bijbehorende maatregelen, maar wat mij betreft vooral vanwege de verbouwing van mijn huisje en de uiteindelijke verhuizing. Maar nu zit ik er, aan de Westerlaan, en zijn de dozen uit de opslag gehaald en uitgepakt. De vitrine staat en de trekzakbeeldjes staan ook weer. Allemaal keurig afgestoft en wel. Ik heb nu minder kastruimte om ze allemaal uit te stallen - een kast heeft een functie in de keuken gekregen en is niet meer beschikbaar als trekzakbeeldjekast - en zodoende heb ik de engeltjes weer opgeborgen. Die haal ik met de kerst weer tevoorschijn. Dan mogen zij. Een paar boertjes, waar ook geen ruimte meer voor was, zijn verhuisd naar het kleinste kamertje. Daar is een driehoekig planchet waar ze precies op passen en ze spelen er dat het een lust is. Het boertje en boerinnetje krijgen elke avond een waxinelichtje, zodat ik kan plassen bij kaarslicht.

Om met Wil te spreken, die met Jan het huisje kwam bekijken: "Daar word je blij van." Het is zo klein en eenvoudig en zo verschrikkelijk leuk! Inderdaad Wil, ik kijk elke keer weer met plezier naar die poppetjes.